وقتي همراه جانباز و رزمنده عزيز سيد ابوالفضل كاظمي از كوچه نقاش ها مي گذريم يا بر روي خاكهاي نرم كوشك به حاج عبدالحسين برونسي اقتدا مي كنيم و همپاي صاعقه لشگر 27 محمد رسول الله(ص) بر دشمنان يورش مي بريم و روشنايي را به ظلمات كانال كميل مي رسانيم يا اينكه اِشلوكنان بر طبل پيروزي مي كوبيم تا در نگاه صياد دلبر بمانيم و بلور اشكهاي دا را براي خود به ارمغان بگيريم و همگي پاي جامانده در معركه داشته باشيم و آرزوي پسر ايران شدن را همانند نورالدين در دل داشته باشيم...در اين حالات به چه فكريم كه جرأت كنيم امام سيد علي را تنها بذاريم
